İnsan doğduktan sonra anlatır derdini.Ağlamakla ister sütünü yemeyini.Yürümeye çalışır,bırakın koşsun hayata.Aklıyla kazansın kendi hünerini kendi emeyini.Derken biraz daha büyür zaman akınca.Çocuk olur.Başlar yaramazlığa başlar haylazlığa.Biraz hayraz biraz kurnazca.Hayal kurar geleceğe dönük şimdiden.Gerçek olur der hayallerim,aklımı ve hünerimi kullanıp,birde kader denilen şey yanımda olunca.Zaman geçtikce geçer.Gençliğine gelir bilmeden.Gezip eylenmeye başlar.Birden kendini bir gönüle verip,dertlenip,tutuşup yanmaya başlar.Evlenince evin geçimini düşünüp,çocuklarına nasıl bir gelecek sağlıyacağını düşünmeye başlar.Orta yaşa gelmeye başlayınca.Yavaş yavaş torunlar ortaya çıkmaya başlar.Geleceğe umutla bakmak yerine,geçmişe özlemle bakar.Aynaya bakıp değişen haline kızıp,aynayı oyana buyana fırlatıp atmaya başlar.Zaman su gibi akınca,geldi son günlerinin son yaşına.Yeniden doğmak ister,saçları ağarıp,azrail ona yavaş yavaş yaklaşmaya başlayınca.Elleri titreyip,etrafdan dışlanıp,istenmeyip,sen sus,senin aklın ermez ona,sen daha çocuksun der gibi azarlanınca.İşte insan hayatı budur.Böyle bir anada gelip geçer zaman bilmeden göz açıp kapayıncaya.İmtahan dünyasıdır bu fani dünya.Allah insanları zora atar varlığına varlık katar,bir imtahan için.Yaşar ne olduğunu anlamadan biranda işte ömür böyle biter.Aldanma ey insan oğlu.Yalan bu dünya yalan yalan.